Geneza i učinak zločina

Dugo sam razmišljao o tome kako da zapo­čnem ovu knjigu i šta da stavim između nje­nih korica. Događaji, koji bi trebalo da budu sadržaj knjige, toliko su, u pojedinostima razli­či­ti, pa ih nije bilo lako svesti na zajednički ime­nilac kako bi činili zaokruženu celinu. Dile­ma je bilo i oko toga kako iz obilja građe, koja je ponuđena, izdvojiti one sadržaje koji bi vero­do­stojno predstavili stvarne ličnosti čije su sud­bi­ne opterećene ranjenim detinjstvom. Njihove po­­tre­sne istine trebalo bi da svedoče o vremenu i ljudima, koji su to vreme obeležili krvlju, mu­ka­ma i suzama srpske dece, koja su se našla u kan­džama jedne novoosnovane države, čiju be­sti­ja­lnost do tog vremena (1941 – 1945) nije za­bi­lježila istorija ljudskog roda. Toliko masovnog mučenja dece (na desetine hiljada), sadističkog iži­­vljavanja nad nejakim i nevinim ljudskim stvo­­re­njima, izlazilo je iz okvira ljudskog roda, a pre­vazilazilo je i životinjske nagone. Ovde je čo­­vek kao misleno biće, izlazio iz okvira razu­ma i prepustio se ubilačkim strastima, svojstve­nim samo osobama poremećenog uma, koje ne znaju šta rade, ili rade samo mehanički ono što im drugi narede. Te su osobe zadojene iraci­onalnom mržnjom prema svima onima za koje odrede da im u nečemu smetaju, pa makar to bi­la i nevina dječica.

Ovako to izgleda kada se gleda i ocenjuje u pojedinostima, ali kada se dublje uđe u gene­zu samog zločina, onda se tu otkrije i pozadina koju su Hitlerovi Nemci nazvali „lebens raum”, koja se opet temelji na shvatanju: Živi i ne daj dru­gome da živi!; uništi fizički toga drugoga da bi ti imao njegovo – i više, pa i više nego što ti tre­ba, jer je u tome teško odrediti granicu. Tu je, valjda, i početak. Sve ima neke svoje razlo­ge, pa i fizičko istrebljenje drugog naroda da bi se ostvario neki državni cilj, jer jedan narod, do­ka­zano je to, ne može da ima državu u kojoj bi na njenom prostoru drugi narod činio većin­sko stanovništvo. U protivnom, taj narod bi u toj, „svojoj” državi činio manjinu. U takvoj državi, u najboljem slučaju, dolazilo bi do ra­znih buna i to bi trajalo, najverovatnije sve do­tle dok većina ne zauzme svoje mesto u državi ko­ja je defakto njegova.

Ovo su vrlo dobro znali tvorci Nezavisne Države Hrvatske (NDH), stvarajući svoju državu 1941. godine. Da se Nezavisna Država Hrvatska nije proširila i na teritoriju Bosne i Hercegovine i Srema, da je ostala u granicama hrvatske Ba­no­vine iz 1939. godine i tu bi se postavilo pita­nje, ako bi se izvršio pošten popis stanovništva, ko bi u Banovini bio većina i kolika bi ta veći­na bila? Dakle, puno prostora za novu državu, a malo državotvornog naroda koji taj prostor na­se­ljava, ali i puno onoga (srpskog) naroda kojeg sa tog prostora treba ukloniti.

Bilo je planirano: jednu trećinu pokatoličiti i prevesti u Hrvate i tako povećati broj Hrvata; jednu trećinu iseliti, a jednu trećinu fizički uni­šti­ti. I tu je, kako su se ratne prilike odvijale, do­lazilo do zbrke u računici, pa se ispostavilo da je lakše i sigurnije više pobiti nego iseliti, jer to, ako ništa drugo, smanjuje troškove preselja­vanja. Po onoj: Živ možda nekad (će se vratiti), a mrtav nikad. Ovo shvataju i Nemci pa njihov spe­cijalni izaslanik za Balkan, Herman Nojba­her, u svojoj knjizi piše: „Kada ustaške (hrvatske) vođe pričaju o tome da su zaklale milion pra­vo­slavnih Srba, uključujući babe, decu, žene i starce, to je onda po meni preterivanje i samo­hvalisanje. Na osnovu izveštaja koji su stizali do mene, procenjujem da broj nevinih, nenaoruža­nih, zaklanih Srba iznosi oko 750000. Kada sam, po ko zna koji put, u Glavnom štabu stavio na dnevni red o istinski užasnim stvarima koje se odvijaju u Hrvatskoj, Hitler mi je ovako odgovorio: „I ja sam poglavniku (predsedniku hrvatske države) kazao da nije moguće samo ta­ko istrebiti tu manjinu, jer je ona jednostavno pre­velika.””

Radilo se tu, dakle, o populaciji čiji je broj činio više miliona Srba na tlu Nezavisne Države Hrvatske koji su se smatrali osnovnom prepre­kom za stvaranje hrvatske države. Za opstanak države svašta se čini, uključujući i oganj i mač, da bi se ispraznio prostor od nepoželjnog naro­da i prisvojio taj prostor.

Otuda i Jozef Fišer, profesor na Sorboni, pi­še: „Jedna država je organizovala masovno umorstvo svojih građana, ljudi, žena, dece, čak i one u kolevci, a ti umoreni bili su istog jezika, iste rase kao i ostali građani zemlje. Razlika se mogla utvrditi samo po verskoj pripadnosti i na­ciji izvedenoj iz nje.” Ovo „naciji izvedenoj iz” verske pripadnosti otvara i neka druga pitanja, nešto što se kod nas strogo krije, nešto što bi tokove zbivanja skrenulo na neki drugi kolo­sek...

Koliko je Zemaljska komisija Hrvatske za utvrđivanje zločina okupatora i njegovih poma­ga­ča (to je njen pun naziv) bila objektivna u utvrđivanju stvarnih počinioca genocida nad Srbi­ma, Ciganima, i Jevrejima, dovoljna je i ova konstatacija komisije: „Ni jedan zločinac nije u historiji poklao desetinu (!) jednog naroda, kao što je to učinio Ante Pavelić nad svojim vlasti­tim narodom.”

Ova konstatacija hrvatske komisije koliko je lažna, još je više nejasna „običnom svetu”.

Zna se da je poglavnik Nezavisne Države Hrvatske Hrvat i da je on bio poglavar Nezavi­sne Države Hrvatske. Iz ove konstatacije komisi­je da se zaključiti da je Hrvat, Ante Pavelić, "poklao desetinu svoga vlastitoga naroda". Da­kle, Hrvata! To je notorna laž. Nezavisna Drža­va Hrvatska, na čijem je čelu bio pomenuti Ante Pavelić, nije nastala 10. aprila 1941. godi­ne zato da bi se u njoj "klao vlastiti narod", već zato da bi se fizički istrebio srpski narod i to za­to da bi u toj državi na taj način Hrvati-katolici, uz pribrojavanje bosansko-hercegova­čkih muslimana, činili natpolovičnu većinu sta­novništva. Ako bi ostali i Srbi u toj državi, a muslimani (koji su inače srpskog porekla) ne bi se ubrojili u "Hrvate", onda bi Hrvati u toj svo­joj državi bili nacionalna manjina, a nacionalne manjine prema svjetskim kriterijumima ne bi mo­gle da budu državotvorni narod u državi u ko­joj drugi narod čini većinu.

Osim toga, u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj bile su brojne prostrane srpske enklave sa ve­ćin­skim ili čisto srpskim stanovništvom. Neke en­klave su (teritorijalno) izlazile na granice su­sjednih zemalja i na obalu Jadranskog mora. Time bi Hrvatska bila geografski, vjerski i naci­onalno ispresecana na više delova, pa zato ne bi mogla da bude kompaktna, nacionalna drža­va poput drugih država u Evropi.

To su, dakle, razlozi za fizičko uništavanje srpskog naroda u novostvorenoj hrvatskoj državi. Ti, i nikoji drugi.

To što su Hrvati-katolici, pored Srba, vršili genocid i nad Ciganima i Jevrejima, to je ra­đeno po nemačkom uzoru, jer ove populacije, s obzirom na njihovu brojnost u Nezavisnoj Drža­vi Hrvatskoj, nisu imale nikakvog bitnog uti­caja na demografsku sliku nove hrvatske drža­ve. Dakle, nema nacionalne hrvatske države ako u njoj ostanu i žive Srbi. To je glavni i osnovni razlog zbog kojega su Hrvati izvršili ge­no­cid nad Srbima u organizaciji svoje novostvo­rene države.

U realizaciji toga programa savršeno je ne­bi­tno koje su političke strukture u tome učestvo­vale i koje su ih ličnosti (pred)vodile. To što su na čelu države bili članovi ustaškog pokreta, u suštini ne menja ništa, kao što je i sasvim sveje­dno kome je iz hrvatske sredine pripadala uloga da tu državu, 10. aprila 1941. godine, proglasi nezavisnom. To su mogli da budu Kvaternik, Ma­ček ili neko treći.

Otuda je i težnja i Brozovih Hrvata da ra­pidnim smanjivanjem srpskih žrtava genocida, zločin pripišu samo ustašama kao "šačici izroda hrvatskog naroda". To isto čini i ova, sadašnja, zvanična hrvatska politika.

 

U koncentracionom logoru smrti Jasenovac bilo je i nekolicina Hrvata koji su po raznim ka­znama ovamo upućivani, ali ne zato da bi delili sudbinu drugih osuđenika na fizičko unište­nje, već da bi pomagali u masovnim likvi­da­cijama ostalih zatočenika. Njihov status u lo­go­ru bio je izjednačen u svemu sa statusom dru­gih predstavnika zvanične hrvatske državne vla­sti.

Cilj je bio da se ovi na ovaj način "iskûpe" od svojih greha i postanu dobri Hrvati. Potrebno je ovde reći da je u hrvatskim logorima bilo i nešto Hrvata koji se, iz ovih ili onih razloga nisu slagali sa postupcima hrvatskih državnih vla­sti prema nedužnim ljudima, bilo da su sa žrtvama bili u srodstvu, bilo da su zastupali ko­munističke ideje ili su se, sticajem raznih okol­no­sti, našli u srpskim jedinicama - uglavnom za­dnju godinu i po dana rata. Broj ovih u ukup­nom broju žrtava je gotovo zanemarljiv. I pre­ma ovim Hrvatima primenjivan je drugi kri­te­rijum, što se vidi iz izjave Dinka Šakića, za­povednika logora Jasenovac na suđenju u Za­gre­bu 1999. godine. On kaže da mu je Vjeko­slav Maks Luburić, komandant svih logora u Ne­za­visnoj Državi Hrvatskoj rekao:

"Dinko, nakon pada Staljingrada očito je da će Njemačka rat izgubiti, a i mi uz nju, jer smo, sticanjem prilika, vezani uz Njemce u borbi protiv komunizma Moramo spašavati hrvatske ko­muniste i partizane, jer će oni nakon rata biti u poziciji štititi Hrvatske interese. Mnogi su ide­alisti i vjeruju da se bore za hrvatsku državu". Dinko Šakić dalje kaže: "Mi smo se prema zatočenicima odnosili kao ljudi u svakom po­gle­du, a dokaz tome je da su iz logora otišli na slobodu mnogi hrvatski komunisti sa dr Andri­jom Hebrangom na čelu, dr Antom Ciligom i mnogim hrvatskim partizanima."

 

To što je genocid nad Srbima vršen prime­nom sadističkih metoda, uglavnom je doprinela katolička crkva i njeni brojni sveštenici koji su se temeljito uključili u ta zverstva, sledeći tradi­ciju crkve kojoj pripadaju.

Danas gotovo svi nastoje, i oni kojima to ide u korist i onima drugima iz neznanja, da se ospori državnost Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, jer iz te državnosti proizlaze i obaveze sadašnje Republike Hrvatske, kao pravne naslednice Ne­za­vi­sne Države Hrvatske, da obešteti brojne žrtve, pljačku imovine žrtava i materijalna raza­ra­nja, što je počinila Nezavisna Država Hrvatska kao stvarna saveznica poraženih država u Dru­gom svetskom ratu.

Zbog ovih razloga i sadašnja Javna ustano­va spomen područja Jasenovac, na čijem je čelu dr Zorica Stipetić, ne prihvata predlog Udruže­nja logoraša Drugog svjetskog rata Republike Srpske iz Banjaluke da se na spomen obeležje, umesto planiranih nekoliko desetina hiljada stra­dalih u hrvatskom logoru Jasenovac, upišu bro­jevi žrtava koje su procenile zvanične komisije i ugledni istoričari i druge osobe koje su se bavile utvrđivanjem broja žrtava u čiju objektivnost i do­bronamernost nema osnova za sumnju.

Kada bi se javno i u Jasenovcu ovi podaci o nevinim žrtvama prezentovali, onda bi se mo­glo zaključiti da tako masovan genocid nije mo­gla da počini "šačica izroda hrvatskog naroda", tj, ustaše, kako se to sada tumači, već da je ge­nocid nad Srbima vršen u organizaciji Nezavi­sne Države Hrvatske uz učešće svih struktura drža­vne vlasti, katoličke crkve i stanovništva.

Kada ovde spominjemo katoličku crkvu, onda se, između ostalog, prisećamo i izjave je­dnog katoličkog sveštenika koji je rekao u tele­vi­zijskoj emisiji OTV "2 u 9", 25. januara 1999. godine: "Nezavisna Država Hrvatska je nastala u okrilju katoličke crkve".

U ugovoru o uspostavljanju diplomatskih odnosa između Republike Hrvatske i Savezne Re­publike Jugoslavije, na insistiranje predsednika Republike Hrvatske, Franje Tuđmana, unesena je u čl. 5 odredba o kontinuitetu hrvatske države od 10. aprila 1941. godine. Dakle, reč je ovde o genocidu koji je izvršila hrvatska država nad Srbima, Ciganima i Jevrejima tokom Drugog svje­tskog[1] rata, a ne "šačica izroda hrvatskog naroda - ustaša".

Zato je naziv Zemaljske komisije Hrvatske "za utvrđivanje zločina okupatora i njegovih po­magača" u samom naslovu i sadržaju lažan. Naj­pre, Nezavisna Država Hrvatska, kao što i sam naziv kaže, nije bila pod ničijom okupa­cijom tokom čitavog Drugog svjetskog rata. A što se tiče "pomagača", tu se može govoriti sa­mo o pomaganju Nezavisne Države Hrvatske svo­jim saveznicima - silama Osovine. Ona je davala i svoju vojsku za rat koji su agresorske države sa Nemačkom na čelu vodile na Isto­čnom frontu.

Manje jedinice takozvanog "okupatora" na tlu Nezavisne Države Hrvatske, tretirane su kao savezničke i ratovale su zajedno sa vojskom Nezavisne Države Hrvatske protiv srpskih parti­zanskih jedinica koje su nastale na tlu te države kao posledica genocida.

Na osnovu ovoga može se konstatovati da je ispravan stav nemačke države što odbacuje od­govornost za zločine genocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, jer te masovne zločine nad nezaštićenim srpskim stanovništvom vršile su isključivo oružane snage Nezavisne Države Hrvat­ske zajedno sa drugim strukturama hrvatske državne vlasti bez ičijeg učešća sa strane.

Da nije bilo partizanskog pokreta, najvero­vatnije ni ove malobrojne nemačke i italijanske vojne jedinice ne bi bile stacionirane na držav­noj teritoriji Hrvatske, jer u katastrofalnom po­razu partizanske vojske na planini Kozari i Potko­zarju (BiH) najbrojnije su bile hrvatske sna­ge (18.000 hrvatskih vojnika i 11.000 vojnika Vermahta).

Paljenje 365 srpskih sela Potkozarja izvršili su vojnici Nezavisne Države Hrvatske, 68.600 srpskih civila sa ovog područja oterali su Hrvati na gubilišta u brojne logore smrti širom Nezavi­sne Države Hrvatske. Među ovim srpskim stano­vništvom bilo je i 23.858 srpske dece starosne dobi od jednog dana do četrnaest godina.

Sa puno dokazanih i utvrđenih činjenica može se zaključiti da najvažniju ulogu u ovom nečuvenom oružanom poduhvatu imaju vlasti Nezavisne Države Hrvatske, jer se trebalo doče­pa­ti, u prvom redu, ovog srpskog stanovništva koje je do tada bilo pod zaštitom partizanskih jedinica i time fizički ukloniti stanovništvo sa ovoga područja koje je bilo naseljeno isključivo Srbima.

Zato ni Josip Broz Tito (Hrvat) sa svojim sledbenicima nikada nije izneo u javnost kata­stro­falni poraz "svoje" vojske na Kozari, niti je objasnio uzroke toga poraza. To nije uradio za­to što bi morao da imenuje i krivce u samoj strukturi komandnog kadra partizanskih jedinica. Poznato je da je partizanski rat gerilski rat i koncentracija više od 15.000 boraca na malom geografskom prostoru, kakav je Kozara i Potko­zarje, s vojnog stanovišta je neobjašnjivo.

Da li je i u partizanskom Vrhovnom štabu bilo i onih koji su imali svoje druge planove tre­ba da utvrdi istorijska nauka. Činjenica je da je do sada (i još uvijek) ta katastrofa uglavnom srpske partizanske vojske i stanovništva označe­na kao "bitka" na Kozari i slavljena kao parti­zan­ska pobeda. (To se još i danas čini!)

Da za to slavlje zaista nema valjanog ra­zloga, navešćemo ovde do sada prikupljene po­datke o toj "slavnoj bici".

Pored iznetih podataka o civilnim žrtvama koje su sa Kozare i Potkozarja stradale u hrvat­skim logorima smrti, te paljenje srpskih sela, če­mu treba dodati opljačkanu i uništenu imovinu, kao i 25.363 grla razne stoke i 116.750 kilogra­ma žitarica i mnogo druge imovine seljaka, do­bi­ćemo potpuniju sliku poraza.

Gubici na vojnom planu bili su:

snage Vermahta imale su 69 mrtvih, 160 ra­njenih i sedam nestalih vojnika.

Gubici Nezavisne Države Hrvatske:

445 mrtva, 654 ranjena i 498 nestala voj­ni­ka.

Na partizanskoj strani 4310 poginula i 10704 zarobljena vojnika.

Za one koje je zarobila hrvatska vojska i oterala u logore smrti, slobodno možemo da kažemo da iz njih nikada nisu izašli živi, niti im se zna za grobove.

Slične katastrofe doživela je i partizanska vojska pod komandom Josipa Broza Tita i na re­­kama Sutjesci i Neretvi (koje se takođe slave kao pobede), te katastrofalan poraz na Srem­skom frontu.

Kada se sve ovo ima na umu, onda se po­stavlja ozbiljno pitanje o svrsishodnosti nastanka partizanskog pokreta kod nas i da li je taj i ta­kav pokret uopšte i bio potreban srpskom naro­du. Srbi su bez ikakvog objektivnog razloga ra­tovali protiv Nemaca i Italijana u ratu koji nije bio njihov, harčeći tako svoje ionako skromne snage, umesto da usmere sve svoje napore pro­tiv svoga glavnog neprijatelja, Nezavisne Države Hrvatske i njene genocidne politike i prakse, i ta­ko sačuvaju svoje stanovništvo od fizičkog uništenja. Nemačka i Italija i njihove evropske saveznice ionako bi izgubile rat i bez učešća Srba u njemu. Radi lakšeg razumevanja ovog, novog shvatanja, naznačićemo ukratko način na­­stanka partizanskog pokreta kod nas.

Poznato je da je Srpski oslobodilački po­kret pod rukovodstvom Draže Mihailovića na­stao u Srbiji kao pomoć ruskom narodu koji je bio napadnut od Nemačke i njenih saveznika, među kojima je bila i Hrvatska. Taj pokret je bio usmeren na rušenje komunikacija u Srbiji s namerom da se spreči dopremanje ratnog mate­ri­jala na Istočni front preko Srbije. Nemačka je, uvidevši štetu od ovakve srpske diverzantske akti­v­nosti, donela Uredbu po kojoj je određeno da će za svakog ubijenog nemačkog vojnika biti streljano 100 srpskih talaca, a za svakog ranje­nog 50. Ove drastične mere uticale su na pri­vremenu pasivizaciju pokreta Draže Mihailovića.

Ova nemačka Uredba nije imala nikakvog uticaja na Hrvata Josipa Broza Tita, pa je on iz Hrvatske došao u Srbiju i sa svojim istomišljeni­ci­ma u Kragujevcu napao Nemce i tom prilikom ubio toliko nemačkih vojnika i oficira da su Ne­mci streljali oko 8.000 srpskih talaca među ko­jima i đake i profesore Kragujevačke gimnazije. Naravno, zbog ovoga je došlo do oštrog sukoba između Tita i Draže Mihailovića. Tito je sa svo­jim sledbenicima morao da napusti Srbiju.

Mnogo kasnije se ustanovilo da su Tito i nje­gove pristalice sebe nazivali komunistima.

U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, koja se pro­širila i na teritoriju Bosne i Hercegovine i Sre­ma, bilo je sasvim drugačije. Planirani geno­cid nad Srbima, hrvatska državna vlast otpočela je odmah po proglašenju Nezavisne Države Hrvat­ske 10. aprila 1941. godine. Pokolj Srba negde su otpočeli i pre ovog datuma (u nekim mestima BiH). Najprije je na udaru bila srpska inteligencija, sveštenstvo, poslovni i imućni lju­di, pa su, potom, na red došli i masovni pokolji srpskog stanovništva na Kordunu, u Lici, sever­noj Dalmaciji i Baniji. Proradili su i logori smrti u Gospiću i Jadovnu na Velebitu. Pod uticajem italijanske vojske, Hrvati su ukinuli ove logore i preostale zatočenike prebacili u jasenovačke pro­store.

Ipak, za vrlo kratko vreme, Hrvati su uspeli da na svirep način pobiju i u velebitske bez­dane jame pobacaju blizu 30.000 Srba i manji broj Jevreja.

Ovim zločinima su prethodili Proglasi hrvatskih vlasti o predaji sveg oružja, pa i civil­nog, pod pretnjom najstrože kazne za one koji to oružje ne predaju. Potom su prikupljene i odne­sene sve matične i gruntovne knjige iz pra­vo­slavnih crkava, sudova i katastarskih ureda. Cilj ovoga je bio ukloniti sve materijalne dokaze o postojanju srpskog pravoslavnog stanovništva i njegove imovine na prostorima novostvorene Ne­zavisne Države Hrvatske. Bitno je naglasiti da je, neposredno iza prikupljanja oružja, usledilo masovno hapšenje svih uglednih ljudi po srp­skim mestima - onih za koje se pretpostavljalo da bi mogli narod povesti u pobunu protiv pla­ni­ranog genocida od strane hrvatske državne vla­sti.

U kompletan taj posao uključile su se sve strukture hrvatske državne vlasti, katolička crkva i hrvatsko stanovništvo.

Nejasno je i istorijski netačno shvatanje nekih, čak i srpskih istoričara koji ovaj masovni genocid nad Srbima pripisuju samo ustaškom po­kretu, pa i Nezavisnu Državu Hrvatsku nazi­va­ju ustaškom državom. Pa ni "ustaše" neće da nazivaju njihovim pravim imenom – klero-naci­sti, što su oni uistinu i bili, jer su u svemu ko­pirali Hitlerove Nemce, pa su i sami sebe nazi­vali esesovcima.

 

Tvrdnja ovih istoričara, da su Nezavisnu Državu Hrvatsku stvorile Nemačka i Italija, ne­maju nikakvog uporišta u istorijskoj nauci. Nije Nemačka stvorila Nezavisnu Državu Hrvatsku, niti je prilikom njenog proglašenja 10. aprila 1941. godine prisustvovao predstavnik ni Ne­mačke, a ni Italije, niti su ove dve države imale bilo kakvog uticaja na izbor ministara u Vladi Nezavisne Države Hrvatske. To što su Nemačka i Italija imale svoje ratne planove u koje se, sticajem istorijskih prilika, uklapala i Hrvatska, nikako ne znači da su Hrvatsku stvorile ove dve države. Nezavisnu Državu Hrvatsku je stvorio hrvatski narod nezavisno od bilo kojeg faktora sa strane. Naravno, i Nemačka i Italija su po­držale stvaranje Nezavisne Države Hrvatske i sa njom su uspostavile redovne diplomatske odno­se, jer se i Hrvatska zajedno sa još nekim dru­gim državama Osovine iz Evrope (Mađarska, Bugarska, Rumunija) uklapala u njihove ratne pla­nove.

Za stvaranje Nezavisne Države Hrvatske po­stojali su i svi uslovi predviđeni međunarod­nim propisima: teritorija, stanovništvo, vlast na toj teritoriji. Ta država je imala sve strukture drža­vne vlasti: zakonodavnu, izvršnu i sudsku. Ima­la je vojsku, policiju i sve drugo što je bilo potrebno za redovno funkcionisanje države.

Evo šta o ovome kaže Dinko Šakić, zapo­vjednik logora Jasenovac, na Županijskom sudu u Zagrebu 1999. godine: "Uspostava Nezavisne Države Hrvatske nije djelo ni Njemačke ni Ita­lije, niti fašizma niti nacional-socijalizma, nego je djelo hrvatskog naroda koji je vjekovima ra­dio i borio se za svoju državnu samostalnost. Ustaški pokret nije djelo fašizma ni nacional-socijalizma, nego je osebujan, samonikao hrvat­ski narodni pokret za slobodu čovjeka, njegove vjere i savjesti, za socijalnu pravdu i za samo­stalnost hrvatske države i za tisućgodišnju ustav­nost..." Tako dakle, govori ovaj hrvatski muž i on ovde govori istinu, pa možda i zato što je pod zakletvom na sudu, gde se govori istina i samo istina! Otuda pogrešno tumačenje nekih srpskih i drugih istoričara i političara da je Ne­zavisna Država Hrvatska bila ustaška tvorevina, doprinelo je i pogrešnom shvatanju u svetu da genocida nad Srbima nije ni bilo, bar ne tako masovnog i u tolikom obimu. Osim toga, ne može se tražiti namirenje ratne štete od sadašnje Republike Hrvatske kao pravne naslednice Ne­za­visne Države Hrvatske za zločine koji se pri­pisuju nekim ustašama koji su neposredno iza ra­ta pobegli u inostranstvo. A što se tiče samih "ustaša" oni su, kao što je već rečeno, bili kle­ro-nacisti i kao takvi bili su samo segment u zlo­činačkoj strukturi hrvatske države.

Da su srpska istoriografija i politika na sa­mom početku iza Drugog svetskog rata ocenili činjenično stanje onakvo kakvo je bilo i da je u tome pravcu bila usmerena jugoslovenska i srpska politika (bar poslije raspada Jugoslavije 1991. godine), sigurno bi i ostali svet prihvatio činjenično stanje i obavezao Republiku Hrvat­sku, kao pravnu naslednicu Nezavisne Države Hrvatske, na plaćanje ratne štete koju je Neza­visna Država Hrvatska, kao država dužna da plati, jer je gubitnica Drugog svjetskog rata.

A srpski istoričari i političari kao papagaji još i danas ponavljaju vešto smišljenu hrvatsku laž o tome da genocida nad Srbima nije ni bilo, da su masovne zločine činile pojedine skupine (ustaše) i pojedinci, pa se čisti genocid tretira kao ratni zločin protiv civilnog stanovništva, pa čak i kao obična ubistva. Otuda ni u presudama hrvatskom ministru unutrašnjih poslova i bogo­štovlja Nezavisne Države Hrvatske, Andriji Artu­ko­viću i Dinku Šakiću, zapovjedniku logora Jase­no­vac, koje su izrekli sudovi Republike Hrvat­ske, nema suđenja za genocid, jer je ge­no­cid nešto ozbiljnija krivična kategorija od zlo­čina nad civilnim stanovništvom. A baš je geno­cid nad Srbima i bio glavni cilj Nezavine Drža­ve Hrvatske, jer se samo pomoću genocida mo­gla i stvoriti Nezavisna Država Hrvatska, što je na­pred opisano.

Pošto ratni zločini ne zastarevaju, još uvek je otvorena linija za uspostavljanje zahteva Re­pu­blici Hrvatckoj za plaćanje ratne štete iz Dru­gog svetskog rata, bar onim licima koja su još u životu i njihovim potomcima. To je i moralni dug i dug časti Republike Hrvatske, koja i sa ra­zlogom teži da se uključi u evropske integracije, tim pre što je u članu 5. Sporazuma o uspo­stavljanju diplomatskih odnosa između Savezne Republike Jugoslavije i Republilke Hrvatske pri­znat kontinuitet Republici Hrvatskoj od 10. aprila 1941. godine, što obuhvata i period Dru­gog svetskog rata.

Najzad treba zaključiti: Nezavisna Država Hrvatska bila je jedno, a ustaški pokret nešto dru­go. To što se u jednom istorijskom vremenu u strukturama državne vlasti našao veliki broj ustaša, ne znači da na taj pokret treba svaliti sve zločine genocida. A gde su svi ostali uče­snici u tim masovnim likvidacijama srpskog sta­no­vništva? Oni su bili iz hrvatskog roda, živeli su na tlu Nezavisne Države Hrvatske i bili njeni državljani.

 

Zanimljiv je i sam naziv hrvatskog koncen­tra­cionog logora Jasenovac: "Radna služba Usta­ške obrane, sabirni logor br. III." Iznad ovog na­ziva nalazi se hrvatski državni grb. Ovaj grb, valjda, predstavlja državu i on je državni sim­bol.

Neki autori pokušavaju da logor Jasenovac prikažu kao logor za kažnjenike kojima su sud­ske vlasti sudile za počinjena kažnjiva dela. Bilo je u logoru nešto i takvih (suđeni su od šest meseci do najviše tri godine), ali to je bila samo

farsa, jer te kazne praktično nisu puno značile. I ova lica su ubijana kao i svi drugi zatočenici bez obzira na sudske presude.

Za tako masovne zločine genocida nad srpskim narodom nastojalo se, i još uvek nastoji, u Hrvatskoj opravdati vladavinom dinastije Ka­ra­đorđevića u prvoj Jugoslaviji, u kojoj su, kako se tvrdilo i tvrdi, Hrvati bili ugnjetavani, što apso­lutno nije istina. Prva Jugoslavija je bila de­mokratska država koja je težila integralnom ju­goslovenstvu. U njoj je popis stanovništva vršen po verama na celoj državnoj teritoriji, pa zato nije ni mogao da bude ugnjetavan na nacio­nalnoj osnovi. To je bio propagandni povod Hrva­tima, kada su proglasili svoju Nezavisnu Državu Hrvatsku, za genocid nad Srbima, koji su se raspadom Jugoslavije, 1941. godine našli u granicama te države. Hrvati su prisiljavali Srbe da pređu u katoličku veru i u vreme kada su tim prostorima vladali Mađari (od 1102. godine) i Austrijanci znatno kasnije.

 

Hrvati su oduvek na muslimansku popula­ciju u Bosni i Hercegovini gledali kao na dio na­roda koga će prigrabiti sebi. Tako je u hrvat­skom listu "Osvit" koji je izlazio u Banjaluci 1935. godine istaknuto da će se voditi briga "o islamskom elementu u BiH koji je već sve svoje izgubio i za koga se nema tko brinuti. Njegova nevolja nam najteže pada na srce". Nije prošlo dugo vremena, a Hrvati su ovaj "islamski ele­menat" proglasili svojim "najdražim cvijećem". Valjda zato što se nije o njima imao "tko bri­nuti"! Hrvati su oduvek sebe projektovali u "žrtve" drugih, pri čemu su se izdašno trudili i si­lno na tome radili da drugi budu njihove žrtve.

Da kažemo i ovo: Hrvati su 1941. godine anektirali geografsku površinu BiH, a na toj teri­toriji su imali svega 17% svoga katoličkog sta­no­vništva. Po kojoj su to osnovi stanovništvo islamske veroispovesti proglasili svojim "najdra­žim cvijećem" kada su muslimani još u vreme vladavine turskog okupatora Bosnom tražili au­to­nomiju BiH. Kako da oni sada, bez ikakvog protivljenja, pristaju da budu "hrvatsko najdraže cvijeće" i to nacionalne i verske manjine, koja u BiH nema ni petinu svoga stanovništva? Ambi­cija prema BiH ne odriče se ni Tuđmanova Hrvatska. Nisu, valjda, uzalud jedinice regularne hrvatske vojske na teritoriji BiH ratovale protiv Srba u zadnjem verskom i građanskom ratu (1992 - 1995), što je opšte poznato.

 

Da se ponovo vratimo na naziv hrvatskog koncentracionog logora Jasenovac. Iz toga nazi­va zaista se ne može razaznati o čemu se tu ra­di. Kada bi neko neupućen tada tuda prolazio i pročitao taj naziv, ni na kraj pameti mu ne bi bilo da pomisli da tu na monstruozan način mu­če i ubijaju ljude, žene i decu, da tu žive ljude bacaju u krematorijumske peći, gde i žene i deca nestaju u vatrenom ognju, ili da se tu od ljudskih tela pravi sapun, gde ljudski život vredi samo toliko da bude uništen za neke uzvišene ciljeve hrvatske države.

Neki to jezivo mesto nazivaju i radni logor (Nataša Mataušić), pri čemu se "zaboravlja" da taj logor nije nastao zato da bude "radni logor", već je nastao zato da bude samo logor smrti. To što su u logoru bili osnovani i neki pogoni za proizvodnju razne robe i za uslužne delatnosti, to je bilo samo zato da bi se iskorištavale radne sposobnosti ljudi koji su ionako bili osuđeni na fizičku likvidaciju. Trebalo je iskoristiti radnu sna­gu i stručnu sposobnost do maksimuma. Ka­da su se te snage iscrpile do iznemoglosti, onda su ljude na svirep način ubijali. Oni koji zbog fizičke iscrpljenosti radom na nasipu više nisu mogli da rade onoliko koliko se od njih tražilo, ili se svojim fizičkim izgledom nisu dopadali lo­gorskom stražaru, tu su na surov način ubijani, a ponekad još i živi zatrpavani u nasip. Oni koji su radili u pogonima, pa usled fizičke iscrplje­nosti ili bolesti nisu više mogli da rade, bili su izdvajani i, u najkraćem vremenu, surovo ubija­ni. Oni zatočenici, muškarci, žene i deca, koji su radili na poljskim imanjima logora, bili su takođe likvidirani nakon prestanka poljskih ra­dova.

Da je to bio logor samo za ubijanje Srba, Roma i Jevreja dokazuje i sama likvidacija lo­gora 1945. godine. Odluka hrvatskih vlasti bila je da niko živ od zatočenika ne sme da izađe iz logora. Dokaz za to je što je preostali broj lo­goraša 22. aprila 1945. godine pokušao da se spasi bekstvom iz logora, ali bez uspeha. Samo neznatan broj je uspeo da se spasi (nešto preko 100).

O ovome govori i katolički sveštenik Miroslav Filipović-Majstorović, bivši zapovednik logora Jasenovac i Stara Gradiška na saslušanju pred sudom 25. juna 1945. godine. On kaže: "Maks Luburić (komandant svih logora u Neza­visnoj Državi Hrvatskoj) osobno mi je govorio, a tako i ostalim časnicima i vojnicima da pod svaku cijenu treba da nastojimo uništiti Srbe u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj bez milosti, jer to je program koji se mora izvršiti".

U prilog ovoj odluci spada i izjava Ljube Mi­loša, takođe jednog od komandanata logora Jasenovac, koju je zapisao Vlatko Maček, pred­sjednik HSS u svojim memoarima. Naime, kada je Vlatko Maček bio interniran u logor Jaseno­vac, jer su vlasti Nezavisne Države Hrvatske za­ključile da im on nije dovoljno pouzdan, neka­da je spavao u istoj sobi sa Ljubom Milošem. Znajući šta ovaj radi u logoru i da se krsti pri­likom ulaska u krevet, zapitao ga je: "Da li se ne plašiš božije kazne?" Miloš mi je brzo odgo­vorio sa otvorenošću koja ga je zaprepastila. "Nemoj mi o tome govoriti!" - rekao mu je, "jer sam sasvim svjestan što me čeka za moja djela u prošlosti, sadašnjosti i budućnosti. Ja ću za­vršiti u paklu, ali ću bar gorjeti zbog Hrvatske". To se uklapa i u najnoviju parolu iz ovog vre­mena: "Sve za Hrvatsku - Hrvatsku ni za šta!"

 

Zato što su Hrvati pretvorili svoju državu u klanicu da bi na krvi nevinih žrtava stvorili svo­ju državu, nužno je bilo da se i logori smrti maskiraju nekakvom "radnom službom", jer je i u vrhovima države bilo i onih koji su realno računali da bi ratna saveznica Nemačka mogla i da izgubi rat, a sa njom i Nezavisna Država Hrvatska. Zna se šta sleduje države koje izgube rat i nađu se u ulozi gubitnika. Trebalo je, dakle, i to imati na umu, pa ako do poraza do­đe, logore smrti treba tretirati kao Radnu službu ustaške obrane, u čemu se nikako ne bi mogla da vidi Nezavisna Država Hrvatska, a ratne zlo­čine genocida što je moguće više minimizirati i to pripisati ustašama "kao šačici izroda hrvatskog naroda". Takve masovne zločine genocida nad srpskim narodom, ne samo u logorima smrti Ja­se­novac i Stara Gradiška, već na čitavoj držav­noj teritoriji Nezavisne Države Hrvatske, mogla je da izvrši samo država uz učešće svih stru­ktura državne vlasti, raznih organizacija, katoli­čke crkve i ukupnog stanovništva.

Tokom Drugog svetskog rata, a i iza rata, pa i danas, pokušava se dokazati da Nezavisna Država Hrvatska i nije bila država, a to što je bila kvislinška tvorevina Nemačke i Italije i bez ovih država ne bi mogla ni nastati Nezavisna Država Hrvatska, te da su inspiratori i organiza­tori zločina genocida u Hrvatskoj bile ove dve države, zbog kojih ne bi mogla ni opstati Nezavisna Država Hrvatska niti bi bilo geno­cida. Na ovoj floskuli temeljeno je i "bratstvo i jedinstvo između srpskog i hrvatskog naroda" izvojevano u Narodnooslobodilačkoj borbi. Ka­kva laž i kakva ironija!

Istina, bilo je i nešto Hrvata u srpskim parti­zanskim jedinicama, ali to su bili većinom komunisti čiji je zadatak bio u ovim jedinicama da vešto smišljenim lažima ubeđuju srpske bo­rce da su im glavni neprijatelji Nemci i Italijani (kao okupatori Hrvatske), i da protiv njih treba voditi borbu. Zločini genocida su veoma vešto skrivani, a to što je "šačica izroda hrvatskog naroda" odvodila Srbe u razne logore, da je to samo privremeno, jer će se taj narod poslije završetka rata vratiti svojim kućama, a ustaše zato biti kažnjene. Naravno da je odlazak hrvat­skih komunista u partizanske jedinice bio u režiji najviših predstavnika Komunističke partije Hrvatske.

Da je to bilo tako, navešćemo delove pisma komunista iz logora Stara Gradiška upu­će­no Centralnom komitetu Komunističke partije Hrvatske 15. avgusta 1944. godine:

Drugovi!

Mjeseca aprila t. g. poslali smo Vam iscrpan prikaz prilika u konc. logoru Stara Gra­diška u kome su bila navedena i imena pokla­nih i umorenih interniraca od 1. I do konca marta o.g. Iz ovoga materijala koji smo Vam poslali mogli ste dobiti jasnu sliku o nesnosnom stanju koje vlada u logoru. Uz naš izvještaj uputili smo Vam nekoliko pitanja od velike va­žnosti za nas i naš rad u logoru čiji je smisao slijedeći:

1. Kakav je vaš stav prema logorima općenito?

2. Da li ima mogućnosti nešto učiniti, da li se išta radi u cilju promjene stanja u kome se nalazimo, a koje se uslijed silnih udaraca Crvene Armije i saveznika, te junačke Narodno­oslobodilačke borbe u zemlji svakog dana po­go­ršava i prelazi postepeno u potpunu likvida­ciju svih zatočenika?

3. Šta namjeravate učiniti da se spriječi ova postepena i potpuna likvidacija svih zatočenika koju će po našem mišljenju i prema sadašnjem držanju ustaša - svakako pokušati učiniti?

4. Kakvo je Vaše mišljenje o jednom organi­zovanom udaru iznutra u cilju našeg oslo­bođenja koji bez pomoći izvana ne bi imao mnogo izgleda za uspjeh..?

Na sva ova pitanja i zahtjeve do danas poslije 4 i pol mjeseca nismo dobili nikakav odgovor.

Svjesni smo težine rada koji leži na Vama u ovim odsudnim časovima, svjesni smo takođe i poteškoća oko uspostavljanja i održavanja ve­ze između Vas kao najvišeg foruma i logora, ali nas nitko ne može uvjeriti da se do danas nije mogla uspostaviti veza sa odredima na Psunju i Kozari (partizanskim o. a.), stoga osuđujemo dru­gove i O. K(omitet) pod čiji djelokrug spada ovaj logor i ukazujemo na njihovu aljkavost, jer se nisu potrudili da za tri godine uspostave vezu sa logorom. Oni to ne mogu pravdati nemoguć­nošću, jer su nam poznate mogućnosti koje im stoje na raspolaganju.

Drugovi!

Ovaj naš protest nije glas malodušnosti, nije glas očaja, gubljenja borbenosti i napuštanja borbe protiv neprijatelja. Ovaj protest upućuje­mo u času kada okupljamo sve snage, svjesni da je baš sada potrebno najviše odlučnosti, samo­prijegora i volje da se borimo i izdržimo do kraja, pa makar ostali prepušteni sami sebi, dosljedni, vjerni, odani i borbeni, kako to od nas traži Partija Lenjina - Staljina. Ako ćemo napušteni, bez ičije pomoći, morati izginuti, izgi­nućemo hrabro, ponoseći se što pripadamo slavnoj vojsci koju predvodi uzor borac - drug Tito. Ovaj protest nije glas malodušnika i ako ga upućujemo u času kada se iz naše sredine naši drugovi mrcvare, ubijaju i bacaju u Savu, a naj­bolje drugarice zatvaraju u samice da budu si­lo­vane, a potom zaklane."

Odovor na ovaj protest drugova komunista iz hrvatskog logora Stara Gradiška nije se dugo če­kao. U pismu od 28. avgusta 1944. godine Centralni komitet KPH između ostalog piše:

"Zamisao o oslobađanju iz logora u sa­dašnjim prilikama nije provodiva i značilo bi baciti u sigurnu smrt najveći dio drugova".

Ovakav stav prema svojim drugovima u lo­goru, kao i prema svima drugim zatočenicima, Centralni komitet KPH zadržao je do kraja po­sto­janja svih logora.

Tek su partizanske jedinice ušle u Koncen­tra­cioni logor Jasenovac, nakon što su logorske vlasti izvršile likvidaciju svih zatočenika (spasilo ih se nešto preko 100) i što su popalile ili poru­šile znatan broj logorskih objekata. Ono što je od objekata i drugih tragova mučenja zatoče­nika preostalo, to je po naređenju dr Andrije Hebranga, sekretara Centralnog komiteta KPH, naknadno porušeno i uklonjeno, a sve sa ciljem zatiranja tragova logora. Ovo se naročito odnosi na koncentracioni logor u Jasenovcu.

Za ovakav stav CK KPH prema logorima postojala su bar dva razloga.

Prvo - nije bio cilj KPH da oslobađanjem logora spasava Srbe u logoru i;

Drugo - nije dozvoljavano srpskim jedni­ca­ma (drugih nije bilo) da ranije oslobode lo­gore i tako saznaju šta se u tim logorima zbi­valo.

Utisak koji bi te jedinice stekle na licu me­sta, mogao bi da izazove različita reagovanja...

Napominjemo da je Komunistička partija Ju­goslavije, a time i Hrvatske, delovala u naj­stro­žoj ilegalnosti prije izbijanja Drugog svetskog rata. Stranka je bila zabranjena zbog njene de­struktivne delatnosti u državi. Kadrovi ove par­tije u Hrvatskoj vešto su se infiltrirali u redove srpskih partizanskih jedinica (najčešće i pod pra­voslavnim imenom) i tu su zauzimali važne komandne pozicije i to najčešće zato što su borci u tim jedinicama uglavnom bili ne­školovani ljudi iz seoskih sredina, dok su u gra­dovima, u kojima je bilo i dosta obrazovanih Srba, izvršene masovne čistke i likvidacije. Jedan dio srpskog stanovništva iz gradova proteran je u Srbiju, a drugi dio u brojne hrvatske logore smrti na fizičko uništenje.

Komunistička partija je imala jasne politi­čke ciljeve: kroz tzv. antifašističku borbu steći pristalice, a onda pomoću njih i uz razne pre­vare nasilno osvojiti vlast u državi po završetku rata. Otuda je i glavni cilj borbe bio usmjeren protiv "domaćih izdajnika", pri čemu se u prvom redu mislilo na srpski oslobodilački četnički po­kret kojega je predvodio Draža Mihailović. Draža Mihailović je bio naimenovan za ministra vojske i mornarice u izbegličkoj vladi Kraljevine Jugoslavije. Komunisti su ovu Vladu proglasili izdajničkom, optužujući je da je napustila narod i borbu i pobegla sa "sanducima" zlata u ino­stranstvo. Cilj pokreta Draže Mihailovića je bio spasavanje naroda od nepotrebnog stradanja u ratu kojeg su započele i vodile svetske sile za svo­je interese. Drugo, on je svojim pokretom težio da obezbedi uslove za povratak izbegličke Vlade u zemlju i za nastavak rada demokratskih institucija države koje su postojale prije izbijanja rata. Cilj Tita i njegovih komunista je bio protiv toga i za uspostavljanje državnog uređenja u Jugoslaviji po uzoru na Sovjetski Savez.

Budući da je Josip Broz Tito prije izbijanja rata živio i radio u Sovjetskom Savezu i Ko­minterni, znao je kako su tamo prolazili komu­nisti koji su imali iza sebe "repove" i koji bi mo­gli da budu vrbovani u razne neprijateljske službe, a to se najčešće događa u logorima i zatvorima. Njemu i hrvatskim nacional-komuni­stima nije zato ni bilo baš puno stalo do tih ko­munista u logorima Nezavisne Države Hrvatske, pa se baš i nisu puno trudili da ih spasavaju. Jedan od tih, zavrbovanih, komunista bio je i dr Andrija Hebrang koji je iz logora Jasenovac bio zamenjen za neke manje značajne osobe, ali je kasnije, najvjerovatnije po nalogu Tita, zatvoren i u zatvoru pogubljen.

Što se pak Srba tiče koji su bili izloženi ma­sovnom uništavanju u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, cilj hrvatskih nacional-komunista bio je da što manji broj Srba bude u Jugoslaviji poslije završetka rata. To se očitovalo i u tome što je sve činjeno da se razbije i izdeli teritori­jalni prostor Srbije. Tu je od južnog dela Srbije veštački stvorena Republika Makedonija, što ni Bugarima, a ni Grcima nije bilo ni na kraj pa­meti - da od svoje državne teritorije prave makedonsku republiku. Dalje, od državne terito­rije Srbije izdvojene su dvije pokrajine (Kosovo i Vojvodina) i od njih su stvorene zasebne terito­rijalne i političke jedinice. Naravno, da su u ovom komadanju Srbije učestvovali i Titovi va­za­li iz srpskog naroda.

 

Još za vreme trajanja rata postojala je ozbiljna namera da se utvrdi bar približno broj žrtava kao i materijalna šteta, te da se imenuju zločinci i utvrdi njihov broj. U tu svrhu 8. maja 1944. godine formirane su državne službe za obavljanje ovoga veoma obimnog, a u isto vre­me i važnog posla, u prvom redu zbog toga da bi se ispostavio zahtev za ratnu štetu državama koje su izgubile rat, a čije su trupe počinile i ratne zločine i načinile materijalnu štetu na oku­piranim prostorima Jugoslavije.

Za taj obiman posao donesen je Pravilnik o radu državne komisije. U tu svrhu formirane su i komisije federalnih jedinica kao zemaljske ko­mi­sije, a za Vojvodinu, formirana je Pokrajinska komisija. Osnovane su i Oblasne komisije za Ko­sovo i Istru. U okruzima formirano je 65, u srezovima 292, u opštinama 1210 komisija. Tu je i znatan broj lica za prikupljanje dokaza.

Državna komisija (savezna), Zemaljske ko­mi­sije i njihove službe u vreme svoga rada sakupile su oko 900.000 prijava za razne ratne zločine, sačinjeno je oko 550.000 zapisnika o saslušanju svedoka i počinilaca, prikupljeno je oko 20.000 originalnih dokumenata iz neprija­teljskih izvora, više hiljada drugih materijala (štampa, plakata, raznih publikacija, kopija do­ku­menata), preko 5.000 fotografija ratnih zloči­naca. Izrađeno je oko 170 elaborata i analiza, doneseno je oko 120.000 odluka kojima je proglašeno 65.000 ratnih zločinaca. Iako je osta­lo još dosta posla da se dokazi privedu kraju, došlo je do obustave svih radova.

Tako su 1946. godine ukinute okružne ko­misije i niži organi. U 1947. godini prestale su sa radom Zemaljske komisije, dok je ukazom od 14. aprila 1948. godine prestala sa radom i Državna komisija.

Prema nekim neutvrđenim svedočanstvima, predlog za prestanak rada svih komisija potekao je od Hrvatske i BiH. Između ostalog i iz ra­zloga što bi svaki drugi Hrvat i musliman iz Hercegovine bio proglašen za ratnog zločinca.

Budući da poslovi oko utvrđivanja bar pri­bližnog broja žrtava nisu do kraja završeni iz osnovnog razloga što bi se time poremetio pari­tet žrtava po republikama i što bi ispalo da su Hrvati uz pomoć muslimana pomorili neupore­divo više osoba u Jugoslaviji nego svi ostali za­je­dno uključujići tu i okupatore. Otuda se sve činilo da se u tome napravi zbrka i na kraju da se obustave svi poslovi na utvrđivanju broja žrtava rata, kako bi se kasnije sa tim moglo ma­nipulisati.

Ipak, ovde ćemo navesti demografske i ratne gubitke stanovništva u Jugoslaviji tokom Drugog svetskog rata. Iz iznesenih podataka uoči­ćemo šarolikost procena broja žrtava iz če­ga se može zaključiti da su kod svih istraživača brojke veoma visoke i da su i procene veoma ra­zličite. Jedino su podaci, kako demografskih, tako i ratnih gubitaka kod dvojice istraživača po­djednaki (Životije Đorđevića i Delfe Vogelni­ka) što ne znači i da su najtačniji.

 

Približni su podaci i Saveznog zavoda za statistiku i Vladimira Žerjavića.

Red. br.	Izvor podataka	Demografski	Ratni
1.	Desimir Tasić	2.428.000	1.400.000
2.	G. Frumkin		1.500.000
3.	Savezni zavod za statistiku	2.056.000	1.016.000
4.	Bogoljub Kocović	1.985.000	1.014.000
5.	Vladimir Žerjavić	2.022.000	1.027.000
6.	Životije Đorđević	2.825.000	1.838.000
7.	Delfe Vogelnik	2.854.000	1.800.000

Tabela 1: Gubici stanovništva Jugoslavije od 1941. do 

1945. godine 

 

Prema podacima Saveznog zavoda za sta­tistiku, a i iz prikupljenih podataka iz 1964. go­dine, u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj ubijeno je 74.360 dece starosne dobi od jednog dana do 14 godina i to od 1941 do 1945. godine. Pošto se radi o vrlo visokim ciframa ratnog gubitka stanovništva u Jugoslaviji 1941-1945. godine, gotovo je neshvatljivo da posao oko utvrđivanja broja žrtava genocida nije do kraja ozbiljno shvaćen i završen. Zbog toga ni Nirnberški sud, niti pravosuđe druge Jugoslavije i njene federa­lne jedinice Hrvatske, niti Republike Hrvatske nisu osudile Nezavisnu Državu Hrvatsku ni nje­ne organe i organizacije za zločine protiv ci­vilnog stanovništva, pa ni za zločine genocida.

Na tlu Jugoslavije bila je rasprostranjena mre­ža raznih uticajnih osoba na svim nivoima, kako u zemlji tako i u inostranstvu usmerenih za skrivanje i minimiziranje hrvatskih zločina ge­­no­cida nad Srbima. Tako je Jugoslavija još da­leke 1950. godine dostavila Organizaciji uje­dinjenih nacija memorandum o genocidu nad srpskim narodom u toku Drugog svetskog rata i zatražila formiranje međunarodnog suda za su­đenje ustaškim zločincima uz priloženu listu ime­na zločinaca. Međutim, ovaj dokumenat je navodno nestao iz arhive OUN i nikada na njega nije odgovoreno. Najverovatnije nije niko iz Jugoslavije insistirano na odgovoru.

Naravno, da za sve to postoje i krivci koje u prvom redu treba da tražimo u srpskom ru­kovodećem kadru, kako na saveznom, tako i na republičkom nivou. Zna se da su najglavniji predstavnici srpskog naroda u državnim, re­publičkim, pokrajinskim i oblasnim organima bili: A. Ranković, M. Đilas, P. Stamoblić, M. Minić, Đ. Pucar, J. Veselinović, V. Vlahović, B. Jovanović i drugi, da ih više ne nabrajamo. Zna se i to da su Srbi bili, bez obzira na ogromne ratne gubitke stanovništva, najbrojniji narod u Jugoslaviji, pa su i sa te pozicije srpski kadrovi mogli preduzimati potrebne korake za utvrđiva­nje pune istine o žrtvama rata.

Ove imenovane ličnosti morale su da znaju koliki je obim genocida koji je izvršila Nezavi­sna Država Hrvatska nad nedužnim srpskim na­rodom i da tako masovne zločine nisu mogle da počine samo ustaše, već da je genocid izvršen u organizaciji hrvatske države. Svesno, ili nesve­sno, i ove imenovane ličnosti sakrivali su poči­njene zločine i zločince i samim tim sauče­stvovale u tim zloičinima. Pošto ratni zločini nemaju roka ograničenja za zastarelost, potre­bno bi bilo da sadašnje sudske vlasti Republike Srbije, u ovim izmenjenim političkim prilikama, pokrenu sudski postupak radi utvrđivanja i krivi­čne odgovornosti naznačenih i drugih osoba, a sve u skladu sa Konvencijom OUN i čl. 141 i 145 krivičnog zakona Jugoslavije iz 1950. go­dine.

U sudskom postupku bi se mogla utvrditi i imena konkretnih osoba koje su u ovom skri­vanju zločinaca i zločina učestvovale. Iz napred iznetih cifara vidljivo je da su počinjeni masovni zločini koji se ne mogu sakriti.

I sadašnja rukovodstva Republike Srbije i Republike Srpske ili ne znaju, ili neće da znaju iz nekih razloga koji javnosti nisu poznati, da treba da na osnovu do sada prikupljenih doka­za, ispostave zahtjev Republici Hrvatskoj, kao pravnoj naslednici Nezavisne Države Hrvatske, za obeštećenje srpskih žrtava iz Drugog svetskog rata. To je, najverovatnije, učinila država Izrael i njene organizacije i tu im štetu priznaje Re­publika Hrvatska i to za sve pripadnike jevrej­skog naroda stradale u holokaustu. Za ovaj za­htev postoji i pravna osnova, jer je u čl. 5 Sporazuma o uspostavljanju redovnih diplomat­skih odnosa između SRJ i Republike Hrvatske utvrđen kontinuitet postojanja državnosti Repu­blike Hrvatske od 10. aprila 1941. godine, što obuhvata i čitav period Drugog svetskog rata.

 

Naredba hrvatskih vlasti iz jula 1942. godine glasi: 

„Sa ovim mušakrcima postupiti tako kao da su uhvaćani sa oružjem u ruci. Tko osobe sa Kozare i Prosare propusti ili nakon zarobljavanja oslobodi bit će stavljen pred ratni sud." 

 

Reperaciona komisija Vlade FNRJ-e utvrdi­la je ukupan broj žrtava od 1.706,000 što se pripisuje okupatoru i njihovim pomagačima (ali više okupatorima nego pomagačima!).

Bilo je i inicijativa, ozbiljnih, da se utvrdi bar približan broj žrtava, ali su rezultati tih istra­živanja ostali nepoznati javnosti. Tako je na predlog SUBNOR-a iz 1950. godine učinjen ozbiljan korak da se ti rezultati objave, ali bez uspeha.

Bilo je pokušaja i obmanjivanja javnosti. Ta­ko je državna komisija 1946. godine proce­nila broj žrtava ratnih zločina na 505.182! Kazano je da u ovaj broj nisu unesene žrtve vojnih formacija. I ovo bi značilo da je nepo­sredno iza rata postojala tendencija skrivanja žrta­va genocida koji je počinila Nezavisna Drža­va Hrvatska. Ovakva praksa je bila u funki­ciji obmanjivanja i u velikom je neskladu sa podacima Reperacione komisije savezne Vlade (1.706.000).

Nije to bila jedina propaganda za obma­njivanje javnosti, a koja je poticala iz vrhova državne vlasti. Obmana je vršena na različite načine, a sve sa ciljem sakrivanja istine o uzro­cima i izvršiocima genocida. Po svaku cenu činje­no je sve, da, ako već ne mogu da se sa­kriju zločini, onda ih treba pripisati okupa­torima, u prvom redu Nemačkoj i Italiji. Priče su se širile još za vreme trajanja rata, a naročito posle njegovog završetka: lažno se tvrdilo da su Nemci imali odlučujuću ulogu u samom osniva­nju Nezavisne Države Hrvatske i da ova država ne bi nastala bez aktivnog učešća Nemaca. Tvrdilo se da su Nemci i Italijani zajedno sa usta­šama učestvovali u likvidaciji "naših naroda" u logorima smrti u Hrvatskoj. To je bila puka izmišljotina sračunata samo na to da se genocid nad srpskim narodom pripiše okupatorima, a da su ustaše Nezavisne Države Hrvatske bile samo puki izvršioci zapovjesti "svojih gospodara" Ne­maca. Evo šta o tome kaže Ljubo Miloš, za­povjednik logora smrti Jasenovac na saslušanju poslije rata: "Što se tiče odnosa sa Njemcima, sam logor kao takav nije ih apsolutno imao. Dok sam god ja bio u logoru, nikada niti jedan Njemac nije ušao unutra. Mislim da to svakako važi za čitavo vrijeme opstanka logora Jaseno­vac. Ovde svakako izuzimam ovaj slučaj, kojega sam već naveo kada se jedan njemački časnik spustio avionom u sam logor.

Razlog zašto Njemcima nije bio dozvoljen ulazak u logor, leži uglavnom u stavu Luburića (zapovjednika svih logora u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj) koji nije dozvoljavao da mu se itko miješa u njegove poslove, a najmanje Njemci”.

(Iz knjige Koncentracioni logor Jasenovac, str. 1065. Antuna Miletića).

Ako su Nemci inspiratori i organizatori ge­nocida u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, kako to da oni nikada nisu službeno ni obišli logor smrti Jasenovac da tamo vide kako se njihova zami­sao o genocidu nad srpskim narodom u Nezavi­snoj Državi Hrvatskoj sprovodi u delo. Naprotiv, navešćemo jedan primer iz kojega se jasno vidi da su Nemačka i njeno rukovodstvo imali drugi stav u odnosu na genocid koji su hrvatske vlasti vršile nad Srbima. Tako su u septembru i okto­bru 1942. godine Hrvati iz Župe Gore (sa sedištem u Petrinji) iz osam srpskih sela pokupili sve srpsko stanovništvo i oterali u logor smrti Ja­senovac.

Pošto je obišao ova opustošena i opljačka­na srpska sela, nemački general u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, Edmund Glas fon Horstenau, protestovao je kod predsjednika hrvatske države poglavnika dr Ante Pavelića i zatražio od njega najstrože kazne za počinioce i naredbodavce ovo­ga zločina, nazivajući ih zločincima, ubica­ma i kriminalcima.

Na osnovu ovoga traženja, poglavnik dr Ante Pavelić je preduzeo neke mere protiv odgovornih lica: Maksa Luburića, Ljube Miloša i Dide Kvaternika, ali to su bile neke privremene mere, jer su ove tri ličnosti bile važna poluga Nezavisne Države Hrvatske, bez čije ovakve akti­vnosti ne bi bilo Nezavisne Države Hrvatske. Genocid nad srpskim narodom bio je glavni uslov za nastanak i postojanje Nezavisne Drža­ve Hrvatske. A o najstrožem kažnjavanju zloči­na­ca, ubica i kriminalaca, kako ih je nazvao ne­mački general, nije bilo ni govora.