Svjedočenja i kazivanja
Iz ispovesti dece, sada već osoba u poodmaklim godinama, koja su nasilno doterana u hrvatske logore, veoma lako se može zaključiti da logori u Hrvatskoj nisu bili nikakvi radni logori, kako ih neki hrvatski autori žele predstaviti, i da iz tih logora nisu spasavana srpska deca, već da su ti logori bili opšta mučilišta za sve one koji su u njih bili na silu dovedeni da bi na najsvirepiji način bili mučeni, a potom ubijani raznim tupotvrdim predmetima ili klani noževima.
Iz ispovesti preživele srpske dece (u ovoj knjizi), sada osoba u starosnoj dobi, koja su bila prisilno odvedena u hrvatske logore, a koja su sav kasniji životni vek proveli u jednom sistemu koji se zasnivao, u prvom redu, na lažima, pa su tako svi zločini genocida pripisivani ustašama, ne nazivajući ih čak ni njihovim pravim imenom: klero-nacistima. Reč "ustaša" ulivao je svima strah u kosti i iza toga niko nije video hrvatsku državu i druge strukture njene vlasti uključene u genocid. Pojam "ustaša" je pojam zla, pojam sile i moći, sile koja može sve šta hoće i koja sva počinjena zla prima na sebe, i iza čega se niko drugi ne vidi. Otuda i ova bivša deca - paćenici koja su nekim čudnim okolnostima ostala živa. Sva zla koja su im se događala u hrvatskim logorima smrti, a i prije dolaska u logore, vide samo u jednom segmentu državne vlasti - ustašama. To, valjda, dolazi i otuda što je tzv. komunistička vlast u Jugoslaviji, uspostavljena diktaturom Komunističke partije, odmah neposredno iza završetka Drugog svetskog rata, sve činila da umanji masovno učešće hrvatskog stanovništva u genocidu i sva zla svali na "krhka" pleća one "šačice" hrvatskih klero-nacista - ustaša, koji su se u nekoliko kamiona dovezli iz Italije i sa Janka Puste iz Mađarske. Otuda su ustašama i samo ustašama pripisivana sva počinjena zla "našim narodima i narodnostima" u koje čak i ne spadaju Romi i Jevreji. Pri tome se sve činilo da se "to zlo" što je god moguće više umanji ili sakrije i dakako pripiše okupatoru, a stvarne planere, organizatore i izvršioce genocida, proglase samo pomagačima okupatora, a ustaše su im u tome samo malo pomagale!?
Ono što je autor posebno zapazio čitajući ove jezive dečije ispovesti uvrštene u knjgu, jeste strah, nesavladan strah od ustaša koji je još uvek kod prisutan, čak i kod odraslih osoba. Taj strah je čak toliki da se boje i da potpišu svoja kazivanja, ne zato što njihova kazivanja ne bi bila dovoljno istinita, već zato što misle da bi se to zlo moglo opet ponoviti.